Een familiegeschiedenis
Didier komt uit de regio, en wat een regio! Er zijn geen woorden om het te beschrijven: steen en leisteen, aarde en lucht, rots en ijs, het is echt een van de mooiste dorpen van Frankrijk. Mijn vader en grootvader waren boeren hier, dus er zit een beetje atavisme in het feit dat Didier ook in het vak zit. "Ja, maar ik heb er echt voor gekozen om schapen te houden, terwijl anderen kozen voor koeien, Tarine en Overvloed.
"Hier dicteert de natuur de mens".
Bonneval sur Arcop 10 juli 2024. In het oosten rijst de Roc du Mulinet 3.442 m de lucht in, met de gelijknamige gletsjer op de flanken , duidelijk zichtbaar vanuit Bonneval. De sneeuw die nog steeds boven het dorp ligt, is het teken van een winter die tot halverwege het voorjaar heeft geduurd. En in juli weten we nog steeds niet wat we met het weer aanmoeten! Didier Anselmet past zich aan. Net als al zijn collega-boeren in deze prachtige vallei heeft hij geen keus: "Hier dicteert de natuur de mens".
Ik vond hem aan het stuur van zijn tractor, in een weiland rond het dorp, bezig met voer. We hadden afgesproken om te lunchen, maar de nog steeds onzekere lucht had hem ruim voor de afspraak teruggebracht naar het weiland. Dus deden we het interview in de cabine van de Massey Ferguson! De vorm en inhoud waren er. Sinds vanmorgen is hij balen hooi aan het maken en in beschermende folie aan het wikkelen. Hij heeft tussen de 50 en 60 ton nodig om zijn kudde van 180 ooien de volgende winter door te helpen. "Het hooi was net op tijd om gemaaid te worden", zegt hij tevreden, en bovendien kon hij de klus klaren voor de regen die voor vanmiddag was voorspeld. Dat is het zoencoole effect!
Schapenhouderij aangepast aan bergweiden
Zijn dieren zijn thônes en marthodhet emblematische schapenras van de Savoie, herkenbaar aan hun witte vacht, zwarte snuit en ogen, oren en ledematen. Hij fokt ze voor het vlees: "Ik heb altijd een 'schapenhouderij-aanpak' gehad. Dat is wat ik wilde doen, en het kwam op het juiste moment omdat we weiden hebben die meer geschikt zijn voor schapen dan voor vee, op grote hoogten tot 2.700 m."
Zijn kudde werd in de lente vernieuwd, de ooien zijn bevallen en 190 lammeren groeien de hele zomer op de bergweiden van Bonneval, voordat ze in september worden verkocht.
In de winter zullen de ooien veel minder tijd in beslag nemen van de boeren wanneer ze in de koeienstal in de landbouwzone van het dorp staan. Ze hoeven ze alleen maar 's ochtends en 's avonds te voeren en voor hun welzijn te zorgen.
We hebben een prachtig dorp, maar we moeten ervoor zorgen dat het blijft bestaan!
Veerkracht en gehechtheid: de balans van het leven in de bergen
Een paar jaar geleden trouwde Didier met Melissa. Als kind bracht ze haar vakanties door in Bonneval. Ze werd verliefd, en niet alleen op de bergen. Ze hebben twee jonge kinderen die van september tot juni samen met meer dan dertig anderen naar de dorpsschool gaan. Ze hebben allebei twee banen: in de zomer zijn ze druk in de landbouw en in de winter werken ze in het toerisme, Didier als skileraar en Melissa in de verkoop in een sportwinkel.
Didier is een gelukkig man. "Het werk is niet altijd rozengeur en maneschijn" (eufemisme) en het zit zelfs vol beperkingen, met de aanwezigheid van de wolf die de onzekerheden en zelfs angsten nog groter maakt! "We leven met predatie, beschermingsnetten, een herder, honden, veel administratief bedrijfsbeheer (papierwerk)..." Maar hij voelt zich in harmonie met zijn werk. Maar hij voelt zich in harmonie met zijn omgeving. Hij heeft zijn huis met zijn eigen handen gebouwd, geholpen door anderen in het dorp; hij weet dat hij op andere boeren kan rekenen als hij ze nodig heeft, en op zijn vader, Louis, en zijn oom, André, en het is wederzijds, want hier helpen mensen elkaar.
"Ik zou in de fabriek in St-Jean kunnen zijn of altijd onderweg, maar ik heb het geluk hier te zijn, hier te wonen. We hebben het geluk om het land te bewerken en over te nemen wat onze grootouders hebben gebouwd en wat onze ouders runden. En onze verschillende professionele activiteiten vullen elkaar nu aan, want het land leeft en ademt nu ook toerisme.
Didier is actief in zijn vak, verdedigt zijn beroep en de belangen van andere schapenhouders binnen het Syndicat Ovin de Savoie en is ook gemeenteraadslid in zijn gemeente. Bij het verlaten van de weide waar hij zo'n vijftien balen hooi heeft gemaakt, groet hij iemand op zijn fiets, trappend met een vork op zijn schouder. "Hier komt iedereen elkaar voortdurend tegen en we kennen elkaar allemaal, ook onze kinderen. We hebben een prachtig dorp, maar we moeten zorgen dat het blijft bestaan!
Artikel oorspronkelijk gepubliceerd op Terra Modana, de regionale krant van de Haute Maurienne Vanoise